Bolesław Miś

---

Życiorys

Bolesław Miś przyszedł na świat 16 kwietnia 1888 roku w miejscowości Skawina, która wówczas znajdowała się w powiecie wielickim w Królestwie Galicji i Lodomerii. Był synem Wincentego oraz Agnieszki z Czopkiewiczów. Jako starszy brat miał dwóch braci, w tym Tadeusza, który przyszedł na świat w roku 1892, oraz Mieczysława, urodzonego w 1895 roku, który zginął w 1916 roku, obaj również byli legionistami.

Od 1899 roku Bolesław uczęszczał do Gimnazjum Świętej Anny w Krakowie, gdzie 20 września 1907 roku złożył maturę. W latach 1907-1912 kształcił się na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dnia 16 marca 1914 roku zdał egzamin sądowy. W październiku 1912 roku dołączył do Związku Strzeleckiego, w którym ukończył zarówno Szkołę Podoficerską, jak i Szkołę Oficerską. Był również aktywnym członkiem krakowskiego „Sokoła”.

4 sierpnia 1914 roku Bolesław wstąpił do oddziałów strzeleckich, a 13 września 1914 roku znalazł się w sprawozdaniu komisarza wojskowego Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego w Nowym Targu. Przypisany został do 3 pułku piechoty Legionów Polskich. 20 października tego samego roku otrzymał tytuł chorążego piechoty, a na froncie karpackim dowodził plutonem w 12. kompanii III batalionu.

W dniu 14 marca 1915 roku awansował na podporucznika piechoty. Niestety, 8 czerwca 1915 roku odniósł rany, które leczył w Szpitalu Czerwonego Krzyża w Klużu, a następnie w Szpitalu Fortecznym nr 1 w Krakowie. Od 18 sierpnia przebywał w Pieszczanach. We wrześniu 1915 roku powrócił do służby, gdzie dowodził plutonem w 10. kompanii. Na 1 listopada 1916 roku awansował na porucznika piechoty, a został też komendantem 12. kompanii.

Dnia 5 kwietnia 1917 roku zarejestrowano go jako uprawnionego do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola. Po kryzysie przysięgowym, który miał miejsce w lipcu 1917 roku, służył w 3 pułku piechoty Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po bitwie pod Rarańczą w lutym 1918 roku był poszukiwany przez żandarmerię c.k. 7 Komendy Generalnej. Przyłączył się do II Korpusu Polski w Rosji, biorąc udział w bitwie pod Kaniowem 11 maja 1918 roku. Unikając złapania, prowadził tajną działalność wśród polskich wojskowych w Kijowie i Moskwie.

Po powrocie do kraju, Bolesław podjął pracę w Sądzie Apelacyjnym. 25 października 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem dotychczasowego stopnia porucznika, a 8 listopada był mianowany kapitanem przez Radę Regencyjną. Służył jako oficer do zleceń w Szkole Żandarmerii w Lublinie. Od 25 stycznia 1919 roku dowodził batalionem w 25 pułku piechoty, a od 23 lutego w 27 pułku piechoty.

W marcu 1919 roku przeniesiono go na stanowisko dowódcy Szkoły Rusznikarskiej w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Dnia 15 lipca 1920 został zatwierdzony w stopniu majora, ponieważ służył jako oficer Legionów Polskich. Nadal pełnił służbę w Centralnej Szkole Rusznikarskiej, będąc związanym z 36 pułkiem piechoty. 3 maja 1922 roku uzyskał stopień majora z wyjątkowym uznaniem.

W latach 1923-1925 był przydzielony do Departamentu III Artylerii i Uzbrojenia, gdzie kierował referatem. 31 marca 1924 roku prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z datą 1 lipca 1923 roku. W październiku 1925 roku Bolesław został przeniesiony do korpusu artylerii, a później do Inspekcji Technicznej Uzbrojenia. W 1928 roku otrzymał nową funkcję w Głównej Składnicy Uzbrojenia nr 1 w Warszawie.

W 1935 roku, po zakończeniu pracy w Kierownictwie Zaopatrzenia Uzbrojenia, został przesunięty do rezerwy i 30 września tego samego roku przeszedł w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie, przy ul. Brackiej 23 m. 42, a następnie w Cytadeli, w budynku nr 4.

Nieznane okoliczności doprowadziły do tego, że po sowieckiej agresji na Polskę Bolesław został wzięty do niewoli, przebywając w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku, miejsce to jest oficjalnie uznawane za Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Jego nazwisko widnieje na liście Gajdideja pod numerem 2065.

Bolesław Miś był żonaty i miał troje dzieci: Annę (ur. 27 marca 1920), Stanisława (ur. 3 listopada 1921) oraz Marnię (ur. 20 grudnia 1924). Pośmiertnie, 5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło nadał mu stopień pułkownika, co zostało ogłoszone 9 listopada 2007 r. podczas uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Wśród licznych odznaczeń, które otrzymał Bolesław Miś, znalazły się między innymi:

• Krzyż Srebrny orderu wojennego „Virtuti Militari” nr 7350 – przyznany 17 maja 1922,
• Krzyż Niepodległości – nadany 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych, którym został uhonorowany aż czterokrotnie (przyznany po raz 2, 3 i 4 „za czyny orężne w czasie bojów Legionów Polskich”),
• 25 czerwca 1938 roku Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył jego wniosek, jednak Krzyża Niepodległości z Mieczami nie przyznano,
• Był również odznaczony lub przedstawiony do odznaczenia Orderem Odrodzenia Polski.

---

Oceń: Bolesław Miś

---