Janusz Fortecki

---

Kariera zawodnicza

Na początku swojej przygody ze sportem, Janusz Fortecki dołączył do Harcerskiego Klubu Sportowego w Zakopanem, co miało miejsce tuż po zakończeniu II wojny światowej. Wkrótce związał się z AZS Zakopane, gdzie rozwijał swoje umiejętności skoczka narciarskiego. W tym czasie jego trenerami byli, między innymi, Franciszek Marduła oraz Mieczysław Kozdruń.

W 1948 roku uzyskał tytuł mistrza Polski juniorów, co było jednym z jego pierwszych znaczących osiągnięć. Przez lata swojego sportowego rozwoju, Fortecki znajdował się w ścisłej czołówce polskich skoczków narciarskich. Jego kariera niestety na chwilę została przerwana w 1950 roku, kiedy to doznał poważnej kontuzji związanej ze zwichnięciem stawu biodrowego podczas zawodów na skoczni w Wyżniej Kirze Miętusiej. Po roku rehabilitacji, powrócił na swoje stare ścieżki, biorąc udział w licznych konkursach zarówno krajowych, jak i zagranicznych.

W latach 1951–1960, Fortecki sześciokrotnie uczestniczył w seniorskich mistrzostwach Polski, z najlepszym wynikiem na siódmej pozycji w 1951 roku. Jego osiągnięcia zawierały także zdobycie brązowego medalu na akademickich mistrzostwach świata (Winter Student World Championships) w Zakopanem w 1956 roku. W 1957 roku powtórzył ten sukces, zdobywając medal w Oberammergau podczas Winter International University Sport Week, rozgrywanych wspólnie z zawodnikami z zachodnich krajów.

W trakcie swojej kariery sportowej, Fortecki również podjął naukę na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, co umożliwiło mu połączenie pasji do narciarstwa z edukacją. Ostatecznie, w ostatnich latach swojej kariery bronił barw SN PTT Zakopane, decydując się zakończyć swoją przygodę ze sportem po sezonie 1960/61.

Kariera trenerska

W latach sześćdziesiątych XX wieku Janusz Fortecki z zaangażowaniem prowadził szkolenia młodych skoczków w AZS Zakopane. W 1969 roku objął stanowisko pierwszego trenera polskiej kadry narodowej, współpracując z trenerem Janem Gąsiorowskim z Wisły-Gwardii Zakopane. Jego podopieczny, Stanisław Gąsienica-Daniel, zdobył brązowy medal na mistrzostwach świata w Wysokich Tatrach w 1970 roku.

Dwa lata później w Sapporo, jego podopieczny Wojciech Fortuna zdobył tytuł mistrza olimpijskiego oraz mistrza świata. Było to bezsprzecznie największe osiągnięcie w karierze trenerskiej Forteckiego. Niestety, po mniej udanej olimpiadzie w Innsbrucku w 1976 roku złożył swoją rezygnację, dostrzegając, że przez ograniczenie kadry do kilku zawodników oraz brak szerokiego zaplecza, wyniki polskich skoczków znacząco się pogorszyły w porównaniu do sukcesów pierwszej połowy lat 70.

Wkrótce potem Fortecki objął kadrę kombinatorów norweskich, a na kolejnej olimpiadzie w Lake Placid jego najlepszy podopieczny, Jan Legierski, zajął dziesiąte miejsce. Po odejściu z Polskiego Związku Narciarskiego, Fortecki przeniósł się do Jugosławii, gdzie na skoczni w Travniku pracował nad przygotowaniem młodych Bośniaków do startu jako przedskoczkowie na igrzyskach olimpijskich w Sarajewie w 1984 roku.

W latach 1984–1988 pełnił funkcję szefa wyszkolenia w PZN, a w 1985 roku był kierownikiem ekipy polskiej na mistrzostwach świata w Seefeld. W ciągu wielu lat aktywnie angażował się jako międzynarodowy sędzia FIS. W 1996 roku był odpowiedzialny za organizację konkursu Pucharu Świata na Wielkiej Krokwi.

28 września 2013 roku Janusz Fortecki został uhonorowany tytułem Członka Honorowego Polskiego Związku Narciarskiego, co jest dowodem na jego znaczący wkład w polski narciarski sport skoków.

Życie prywatne

Janusz Fortecki był osobą głęboko związana z rodziną. W swoim życiu miał żonę Zofię, córkę Magdalenę oraz wnuki: Jana, Zofię i Marię.

Odszedł z tego świata w wieku 87 lat. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na Nowym Cmentarzu przy ul. Nowotarskiej w Zakopanem (kw. P2).

---

Oceń: Janusz Fortecki

---